Τι είναι όλο αυτό το πράγμα με τη Μαγεία και τη Wicca ως Θρησκεία, τέλος πάντων στην Ελλάδα; Μήπως το να είσαι Μάγισσα ή Μάγος σημαίνει ότι μπορείς να δείχνεις με το δάκτυλό σου και να κάνεις πράγματα να συμβαίνουν; Σημαίνει ότι μπορείς να μάθεις να πετάς επάνω σε σκούπες και να μεταμορφώνεις ανθρώπους σε βατράχια;
Καλά… όχι ακριβώς!
Η Wicca ως Θρησκεία δεν περιορίζεται μόνο στην άσκηση της Μαγείας, παρά το γεγονός ότι τη χρησιμοποιεί. Η Wicca αφορά στη θέση σου στο Σύμπαν και στην εξέλιξή σου ως πνευματικό ον. Ασχολείται με την προοδευτική σου κίνηση στο προσωπικό σου πνευματικό μονοπάτι. Σχετίζεται με τη μάθηση, με την ανάπτυξη και με το να γίνεις το καλύτερο δυνατό που μπορείς.
Με άλλα λόγια, η Wicca ως Θρησκεία είναι ένας τρόπος κατανόησης και αλληλεπίδρασης με τη Θεότητα και το Σύμπαν. Είναι ένα θετικής ζωής μονοπάτι ανέλιξης και διεύρυνσης που μπορεί ο καθένας να διερευνήσει.
Βασίζεται στην ευλάβεια προς τη Φύση και τους κύκλους Της· στον σεβασμό προς τη Γη και όλα Της τα πλάσματα. Η Wicca εκτιμά τις φυσικές δυνάμεις του Σύμπαντος και τις βλέπει να αντανακλώνται στον κόσμο γύρω μας· σε κάθε άτομο και σε κάθε πράγμα.
Τρέφει μεγάλο σεβασμό για τη Θεότητα, η οποία έχει για εμάς τη μορφή Μητέρας και Πατέρα μαζί. Οι Wiccans πλησιάζουν τη Θεότητα μέσα από πολλά ονόματα και μορφές. Είτε αρσενικές είτε θηλυκές, αυτές προέρχονται από όλο τον κόσμο και από κάθε εποχή. Συχνά, συγκρίνουμε τη Θεότητα με ένα διαμάντι με πολλές όψεις: κάθε όνομα ή εικόνα για τη Θεότητα είναι σαν μία πλευρά αυτού του διαμαντιού. Κάθε πλευρά μπορεί να θεωρηθεί ξεχωριστή. Όλες είναι όμορφες ως προς τον εαυτό τους. Αλλά όλες δεν παύουν να αποτελούν απόψεις μιας μοναδικής πέτρας.
Η Wicca ως Θρησκεία πιστεύει ότι η Θεότητα έρχεται σε κάθε άτομο με τον τρόπο που είναι καλύτερα κατανοητός σε αυτό. Πρεσβεύει την άποψη, δηλαδή, ότι η σχέση ανάμεσα σε ένα άτομο και στη Θεότητα είναι πολύ ιδιαίτερη, προσωπική και υποκειμενική. Δεν είναι εφικτό να έχουν όλοι την ίδια κατανόηση της Θεότητας. Καθώς δεν είναι όλοι στην ίδια θέση ή ικανοί να καταλάβουν τα ίδια πράγματα από την ίδια οπτική. Εξαιτίας αυτού, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τη σχέση κάποιου άλλου με τη Θεότητα, αφού κάθε άτομο δεν παύει να είναι διαφορετικό.
Συνεπώς, σεβόμαστε όλα τα ονόματα και τις μορφές που έχουν χρησιμοποιηθεί προκειμένου να τιμήσουν τη Θεότητα ανά τους αιώνες. Η Θεότητα τα «χρειάζεται» όλα, για να έρθει σε όλους τους ανθρώπους με τον τρόπο που μπορούν να την κατανοήσουν καλύτερα.
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος, με τον οποίο πλησιάζουν τη Θεότητα οι Wiccans, είναι η μορφή της Τριπλής Θεάς. Οι τρεις όψεις Της είναι η Παρθένα, η Μητέρα και η Γραία. Σύμβολό Της είναι η Σελήνη. Ο σύντροφός Της είναι ο Θεός. Θεωρείται ο Κυβερνήτης των κύκλων τού ηλιακού έτους και ονομάζεται ‒μεταξύ άλλων τίτλων‒ «Κύριος του Χορού». Το σύμβολό Του είναι ο Ήλιος. Θεωρούνται σαν πολικότητες, δηλαδή αντίθετες αλλά συμπληρωματικές δυνάμεις, όπως η Ανατολική φιλοσοφική θεώρηση του Yin και του Yang.
Η Wicca διαθέτει ισχυρή ηθική βάση. Με τον όρο «ηθική» εννοούμε ότι φερόμαστε ο ένας στον άλλο με έναν έντιμο και στοργικό τρόπο. Η Wicca έχει μόνο έναν Νόμο, ως προς τον οποίο συμμορφώνονται όλες οι παραδόσεις: «ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΛΑΠΤΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ». Με απλά λόγια: το πώς ντύνεσαι και με ποιον κοιμάσαι δεν είναι δική μας δουλειά ‒ αυτά τα θέματα δεν σχετίζονται με αυτό που εμείς εννοούμε «ηθική». Αλλά ένα ηθικό άτομο δεν πληγώνει άλλους ανθρώπους· κι αυτό είναι το κριτήριο για όλες τις ηθικές πράξεις: «Βλάπτω κάποιον;» αν η απάντηση είναι «ναι», τότε ενεργείς εσφαλμένα.
Η Wicca είναι μία παγανιστική ή έμφυτη θρησκεία. Η λέξη «Παγανιστής» σημαίνει «από την εξοχή» (λατ. paganus) και αντανακλά το γεγονός ότι οι Παγανιστές ακολουθούν γηγενείς, ντόπιες θρησκείες αντί για τις «θρησκείες των Βιβλίων». Οι παγανιστικές θρησκείες κτίζονται μέσα στις χιλιετίες ως αποτέλεσμα των παρατηρήσεων και των εμπειριών των ανθρώπων: είναι ζωντανές, αναπτυσσόμενες θρησκείες που έχουν τη δυνατότητα να αλλάζουν. Kαι το κάνουν, όταν κρίνεται απαραίτητη η όποια αλλαγή. Οι παγανιστικές θρησκείες σέβονται τις φυσικές δυνάμεις και τους κύκλους της ζωής και είναι μέσα από την παρατήρηση και την αλληλεπίδραση που αυτές και τα «πιστεύω» τους οικοδομήθηκαν.
Επιπροσθέτως, η Wicca παραμένει εντελώς άσχετη με τις Βιβλικές θρησκείες (λ.χ. τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό, τον Ισλαμισμό και τον Σατανισμό). Όλες οι «θρησκείες των Βιβλίων» προέρχονται από μία υποτιθέμενη ιστορική συμφωνία ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Ιεχωβά, η οποία καταγράφεται στη Βίβλο τους. Οι θρησκείες αυτές, λοιπόν, μοιράζονται κοινά στοιχεία. Κάποια από αυτά είναι:
Η πλειοψηφία αυτών των θρησκειών πιστεύει στο αλάθητο του Βιβλίου τους, της Βίβλου (και των σχετικών βιβλίων Ταλμούδ, το Κοράνι, τη Σατανική Βίβλο). Παρά το γεγονός ότι αυτά τα βιβλία γράφηκαν από ανθρώπους, οι θρησκείες αυτές ισχυρίζονται ότι γράφηκαν από τον Θεό: τούτο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους. Ασφαλώς, ΚΑΜΜΙΑ απολύτως από αυτές τις ιδέες δεν ασπάζεται η Wicca. Οι «θρησκείες των Βιβλίων» έχουν μία εντελώς διαφορετική καταγωγή από τις παγανιστικές θρησκείες και μία ‒σαφώς‒ πολύ διαφορετική ιστορία.
Σε ενδιαφέρει να μάθεις περισσότερα; Επικοινώνησε μαζί μας. Μην ξεχνάς πως η δράση μας γίνεται στην Ελλάδα και πως ό,τι προσφέρουμε είναι στα ελληνικά. Γνώρισε μας στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη.
Ο Παγανισμός ως θρησκεία, έχει λανθασμένα ταυτιστεί με τον Σατανισμό. Κάθε άλλο παρά «σατανική» είναι· και το πώς σχετίστηκε με τον Σατανά, τον οποίο δεν αναγνωρίζει άλλωστε, παραμένει ακόμη άγνωστο.
Η λέξη «Παγανισμός» προέρχεται από τη λατινική λέξη «paganus», που σημαίνει «άνθρωπος της υπαίθρου». Στην αρχαία Ρώμη χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη για όσους ζούσαν έξω από τη Ρώμη ‒στην επαρχία‒ και, αργότερα, όταν άρχισε να ανθίζει ο Χριστιανισμός, τη χρησιμοποιούσαν γι’ αυτούς που εξακολουθούσαν να πιστεύουν στους Aρχαίους Θεούς.
→ Αποσκοπούν στην απόλυτη εναρμόνιση με τη Μητέρα Φύση.
→ Δεν υπάρχουν ναοί· ναός είναι η ίδια η Φύση.
→ Δεν υπάρχει συγκεκριμένο δόγμα, πέραν της αντίληψης ότι το Θείο δεν είναι κάτι ξέχωρο από εμάς, αλλά είμαστε κομμάτι Του και είναι κομμάτι μας. Αυτό, ασφαλώς, δεν ισχύει μόνο για τους ανθρώπους, αλλά για τα πάντα ‒ είτε έμψυχα είτε άψυχα. Επομένως, τα πάντα είναι ιερά και άξια σεβασμού.
→ Χωρίς να υπάρχει δόγμα, είναι λογικό να μην υπάρχει και προσηλυτισμός. Οι Παγανιστές όχι μόνο δεν θα προσηλυτίσουν ποτέ κανέναν, αλλά απεχθάνονται και όσους το κάνουν. Η φύση της θρησκείας είναι τέτοια που αγκαλιάζει όλες τις θεοφιλοσοφίες ως εξίσου σεβαστές.
→ Δεν υπάρχουν πνευματικοί ηγέτες. Η επαφή του πιστού με το Θείο και η καθοδήγησή του από Αυτό είναι άμεση ‒ χωρίς «μεσολαβητές».
→ Όποιες κι αν είναι οι θεϊκές μορφές που αντιλαμβάνεται ο καθένας, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε καλόβουλες ούτε κακόβουλες. Ο Παγανισμός ως Θρησκεία αντιλαμβάνεται το κακό και το καλό όπως τις δύο πλευρές του ίδιου «νομίσματος» που χαρακτηρίζει τα πάντα. Δεν υπάρχει, δηλαδή, απόλυτο κακό· όπως δεν υπάρχει και απόλυτο καλό. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Θεότητες ‒οι εκφάνσεις δηλαδή του Θείου‒ δεν μπορούν να διαχωριστούν σε καλόβουλες και κακόβουλες, αλλά στην ένωση και των δύο.
Ο Παγανισμός ως Θρησκεία χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τον Πανθεϊσμό και τον Πολυθεϊσμό. Δεν είναι εύκολο να τραβήξουμε μία σαφή γραμμή, διαχωρίζοντας τα «πιστεύω» του Πανθεϊσμού από αυτά του Πολυθεϊσμού και μερικές παγανιστικές θρησκείες εμπλέκουν και τους δύο, κάνοντας τον διαχωρισμό αυτόν ακόμη πιο δύσκολο.
Προσπαθώντας, πάντως, να διαχωρίσουμε τις ορολογίες αυτές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η βασική διαφορά είναι: για τον μεν Πανθεϊσμό, η έκφραση του Θείου συντελείται μέσα από τα πάντα με απόλυτη απουσία Θεοτήτων· για τον δε Πολυθεϊσμό, η έκφραση του Θείου συντελείται αφενός μεν μέσα από τα πάντα, αφετέρου δε με Θεότητες.
Ο Πανθεϊσμός προέρχεται από τις λέξεις «παν» και «Θεός». Και οι δύο μαζί, εννοούν ότι «τα πάντα είναι Θεός». Ο Πανθεϊσμός χαρακτηρίζεται από την τέλεια απουσία δόγματος. Γι’αυτό, η αναφορά στο Θείο γίνεται ως το Όλον, το Ένα, το Αθάνατο, το Υπάρχον ‒ ή, απλά, Φύση. Αυτό το «Ένα» δεν έχει όνομα, γένος, ανθρώπινα χαρακτηριστικά, μορφή και, γενικά, δεν μπορεί να κατανοηθεί με το Πνεύμα, παρά μόνο με την Ψυχή. Είναι αυτό που κινεί τα πάντα και που κινείται από αυτά, αυτό που βρίσκεται μέσα αλλά και γύρω από τα πάντα. Είναι αυτό που δημιούργησε τα πάντα και δημιουργήθηκε από αυτά, αυτό που επηρεάζει τα πάντα και επηρεάζεται από τα πάντα.
Δύσκολη έννοια για να τη συλλάβει ο ανθρώπινος νους· γι’ αυτό και έρχεται ο Πολυθεϊσμός να την απλοποιήσει κάπως. Σκοπό αυτού, να γίνει πιο κατανοητή αλλά και για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη ανάγκη της προσευχής.
Ο Πολυθεϊσμός έχει κάποιο δογματικό προσανατολισμό, ο οποίος, εντούτοις, είναι πολύ γενικός και καθόλου ειδικός. Οι Πολυθεϊστές πιστεύουν σε περισσότερες από μία Θεότητες, οι οποίες όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαιρέσεις του Θείου. Δηλαδή, όλες μαζί και ‒συγχρόνως‒ με όλα τα έμψυχα και τα άψυχα, δημιουργούν το Ένα, το Όλον, το Αθάνατο, το Υπάρχον. Οι Θεότητες, λοιπόν, αυτές καλύπτουν την ανθρώπινη ανάγκη να συλλαμβάνουμε μία μορφή, ένα όνομα, ένα χαρακτηριστικό ‒κάτι το οποίο ο Πανθεϊσμός αδυνατεί να προσφέρει‒, και μπορούν να χαρακτηριστούν ως «μεσάζοντες».
Με άλλα λόγια, φανταστείτε το Θείο σαν ένα τεράστιο δένδρο με χιλιάδες κλαδιά και δισεκατομμύρια φύλλα: ο κορμός αντιπροσωπεύει την «καρδιά» Του ‒το κέντρο Του‒, κάθε κλαδί αντιπροσωπεύει μία Θεότητα, κάθε φύλλο έναν άνθρωπο, ένα ζώο, ένα αντικείμενο, και όλα μαζί δημιουργούν αυτό το δένδρο.
Το σε ποιο «κλαδί» βρίσκεσαι, δεν έχει απολύτως καμμία σημασία, μιας και όλα αποτελούν προεκτάσεις του «κορμού»· αλλά εσύ, ως «φυλλαράκι», δεν μπορείς να δεις τον κορμό, παρά μόνο μερικά από τα κλαδιά, οπότε: σε αυτά απευθύνεσαι, προκειμένου να επικοινωνήσεις με τον κορμό…
Θέλετε να εξερευνήσετε εκτενέστερα την ιδέα του Παγανισμού και της Wicca; Επικοινωνήστε μαζί μας.
© 2024 SoH Project | Powered by CSFotiadisTeam