[20] Από τον Καγκελάριο Donald Lewis

Ο Κορρελλιανισμός είναι ένα σύστημα πεποιθήσεων το οποίο συνδυάζει τον Πνευματισμό με τον  Παγανιστικό Οικουμενισμό. Οι Κορρελλιανοί προσπαθούν να καταλάβουν το Σύμπαν και την θέση της ανθρωπότητας μέσα σε αυτό. Η φύση της Θεότητας (Θεού), της Ψυχής και του Κάρμα είναι κάτι πολύ σημαντικό στην κορρελλιανή σκέψη. Οι κορρελλιανοί επίσης μελετούν τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τις ανώτερες δυνάμεις της Ψυχής, ή όπως λέγεται απλά την «μαγεία», ώστε να επηρεάσουν τις ζωές τους προς το καλύτερο έχοντας εστιάσει έντονα στα ηθικά ζητήματα (τέτοια είναι η Ρήση της Wicca και η έννοια της Αρετής).

Οι Κορρελλιανοί ακολουθούν το Ερμητικό απόφθεγμα «Όπως επάνω έτσι και κάτω». Στηρίζεται στην ιδέα πως ό,τι υπάρχει ενσαρκώνει την Θεότητα μέσω της Ψυχής, όπου και η ίδια είναι μικρό κομμάτι της θεότητας. Έτσι η Θεότητα βρίσκεται στο κάθε τι και μπορεί κανείς να την προσεγγίσει και να αλληλεπιδράσει μαζί της μέσα από όλα τα πράγματα. Τίποτα δεν είναι –τελικά- εντελώς ξεχωριστό από την Θεότητα.

Οι Κορρελλιανοί πιστεύουν πως η Γη είναι ένας ζώντας οργανισμός, όπως και το ίδιο το Σύμπαν. Πιστεύουν επίσης ότι κάθε τι που ζει έχει πνεύμα και είναι ζωντανό στο φυσικό ή στο πνευματικό επίπεδο –συχνά και στα δύο.  Αυτή η σκέψη εφαμόζεται όχι μόνο στα πλάσματα που πιστεύουμε πως έχουν αισθήσεις και αντίληψη (όπως οι άνθρωποι και τα ζώα) αλλά και στα φυτά και τις πέτρες, το οποία επίσης αντιλαμβανόμαστε ως ζώντα.  Επιπλέον θεωρούν πως όλα έχουν Ψυχή και ότι στο ψυχικό επίπεδο τα πάντα υπάρχουν έχοντας ίδια δυναμική, αν όχι εμπειρία.

Οι Κορρελλιανοί πιστεύουν στην Μετενσάρκωση. Θεωρούμε ότι κάθε Ψυχή ζει πολλές ζωές – αμέτρητες για να είμαστε ακριβείς. Κατά την διάρκεια των μετενσαρκώσεων η Ψυχή ξεκινά να παίρνει απλές μορφές ζωής και αποκτά όλο και περισσότερες εμπειρίες όπως προχωρά προοδευτικά σε πιο περίπλοκες φάσης ύπαρξης. Οι Ψυχές που τώρα ζουν ως άνθρωποι έχουν βιώσει αμέτρητες ζωές ως απλούστεροι οργανισμοί πριν από τις πρώτες τους ζωές σαν άνθρωποι και θα βιώσουν διαδοχικά πιο περίπλοκες μορφές ζωής μετά την ολοκλήρωση των τελευταίων ανθρώπινων ενσαρκώσεων τους.

Πιστεύουμε ότι καθώς η Ψυχή βιώνει τις πολλές τις μετενσαρκώσεις, η επίγνωσή της κινείται ανάμεσα στα Επτά Επίπεδα. Αυτά είναι: Το Φυσικό, το Συναισθηματικό, το Διανοητικό Επίπεδο, το Αστρικό Επίπεδο, την Ψυχή, την Μονάδα και το Θεϊκό Επίπεδο.   Η ιδέα των Επτά Επιπέδων είναι ένας τρόπος να κατανοήσει κανείς τα διαδοχικά επίπεδα ενσάρκωσης. Η ίδια ιδέα μπορεί να εκφραστεί και μέσα από άλλα αρχέτυπα, όπως των Εννέα Κόσμων και του Δένδρου της Ζωής.  Σαν άνθρωποι είμαστε συνήθως στο Διανοητικό Επίπεδο, μα προχωρούμε αργά προς το Αστρικό.

Όταν λέμε πως κινούμαστε στα Επίπεδα, αυτό που πραγματικά εννοούμε είναι πως αντιλαμβανόμαστε όλο και περισσότερο αυτά τα επίπεδα ύπαρξης. Όψεις της Ψυχής μας υπάρχουν ήδη σε όλα τα Επτά Επίπεδα, ωστόσο γενικά δεν τα συνειδητοποιούμε. Η διαδικασία του να αποκτήσεις συνείδηση αυτών των διαφορετικών επιπέδων ύπαρξης είναι αυτό που λέμε «κινείται ανάμεσα στα Επίπεδα».

Αυτά τα μέρη της ύπαρξής μας, για τα οποία έχουμε ήδη συνείδηση, περιγράφονται ως ο «Κατώτερος Εαυτός» και περιλαμβάνουν τις Φυσικές, Συναισθηματικές και Διανοητικές πτυχές της ύπαρξής μας. Οι πτυχές της ύπαρξής μας στις οποίες γενικά δεν έχουμε συνείδηση, αλλά πρέπει να εργαστούμε για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε αυτές, περιγράφονται ως «Ανώτερος Εαυτός» ή «Υπερψυχή». Ο Ανώτερος Εαυτός περιλαμβάνει το Αστρικό, της Ψυχής, την Μονάδα και το Θεϊκό από τα επίπεδα της ύπαρξής μας. Η μαγεία είναι η τέχνη της πρόσβασης και της χρήσης αυτών των ανώτερων επιπέδων της ύπαρξής μας, από τα οποία δημιουργείται αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα και από τα οποία μπορεί να επηρεαστεί.

Τα Επτά Επίπεδα και ό,τι υπάρχει σε αυτά είναι εκροές της Θεότητας, οι εκδηλώσεις της οποίας γίνονται όλο και περισσότερες καθώς προχωράμε από το Θεϊκό Επίπεδο όπου όλα είναι ένα στο Φυσικό Επίπεδο όπου οι μορφές ζωής είναι αμέτρητες. Η διαδικασία με την οποία οι εκδηλώσεις της Θεότητας πολλαπλασιάζονται μέσω των Επτά Επιπέδων, μοιάζει με μορφές που υπάρχουν στη φύση, όπως κλαδιά δέντρων ή ρίζες, ποτάμια, κ.λπ. Εκεί δηλαδή  που μια γραμμή χωρίζεται σε πολλά τμήματα που με τη σειρά τους χωρίζονται σε ακόμη περισσότερα, τελικά και αυτά χωρίζονται περαιτέρω σε αμέτρητες μυριάδες μορφές.

Ο Κορρελλιανισμός πιστεύει ότι η Τύχη ή το Κάρμα είναι ο μηχανισμός μέσα από τον οποίο γίνεται η μάθηση της ενσάρκωσης. Θεωρείται ότι το Κάρμα σχηματίζεται μέσα από την προσκόλληση σε ιδέες, συναισθήματα ή καταστάσεις. Τέτοιες προσκολλήσεις δημιουργούνται μέσω των τραυματικών εμπειριών και μας τραβούν ξανά πίσω σε παρόμοιες καταστάσεις για πολλές ζωές μέχρι να πάρουμε το μάθημα που περιέχουν. Η ίδια ιδέα εκφράζεται μέσω του «Νόμου των Τριών» που έχει ως περιεχόμενο πως ό,τι πράττουμε γυρίζει πίσω σε εμάς αρκετές φορές . Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε τι επιστρέφει πίσω ακριβώς τρεις φορές, αλλά όσες φορές χρειαστεί μέχρι να πάρουμε το μάθημα που περιέχει. Όταν λαμβάνουμε αυτήν την γνώση, το Κάρμα αποδεσμεύεται και δεν μας κρατά πια. Ακόμη πιστεύεται πως αν προσπαθούμε συνειδητά να αναγνωρίσουμε το τι θέλει να μας μεταδώσει, η διαδικασία της αποδέσμευσης γίνεται γρηγορότερα.

Οι Κορρελλιανοί δίνουμε μεγάλη σημασία στην ηθική και στην ιδέα της «Αρετής». Αναγνωρίζουμε την Ρήση της Wicca ως το ισχυρότερο ηθικό δίδαγμα. Η ρήση είναι «Κάνε ό,τι θες, αρκεί να μην βλάψεις κανέναν». Αυτή είναι μια απόρροια κοινής λογικής, από την φράση του 16^ου αιώνα του Νόμου του Θελήματος: «Πράξε ό,τι θέλεις». Ο Νόμος αυτός είναι μια δήλωση απόλυτης πίστης στην ανθρωπότητα, όπου θεώρησε δεδομένο ότι η φύση της ανθρωπότητας είναι να κάνει το σωστό. Φυσικά αυτό μπορεί να καταχραστεί, οπότε και προστέθηκε το «Χωρίς να βλάψεις κανέναν» , ως μια σοφή και απαραίτητη πρόταση.

Οι Κορρελλιανοί αντιλαμβάνονται την φράση «Χωρίς να βλάψεις κανέναν» στην ρήση της Wicca να αναφέρεται στην «βλάβη» με την έννοια που έχει σε μια καθημερινή πρόταση, χωρίς περεταίρω ερμηνεία. Οπότε αν μια οποιαδήποτε πράξη δεν θεωρείται επιβλαβής με την απλή έννοια σε μια καθημερινή συζήτηση, τότε δεν είναι «βλάβη». Έτσι λοιπόν η ρήση απαγορεύει την απρόκλητη βλάβη, αλλά δεν απαγορεύει την αυτοάμυνα για παράδειγμα.

Οι Κορρελλιανοί εκτιμούμε πολύ την Αρετή ή την «Σωστή Δράση». Πιστεύουμε πως κάθε ποιότητα υπάρχει σε μια διαβάθμιση από πολύ λίγο έως πάρα πολύ, με την Αρετή να μην βρίσκεται σε κανένα άκρο, αλλά στη μέση. Έτσι πολύ λίγο από μια ιδιότητα είναι εξίσου κακό με το πάρα πολύ –μόνο στο κέντρο είναι Αρετή η ιδιότητα.  Ας σκεφτούμε ως παράδειγμα την συμπόνια. Κάποιος με πολύ λίγη συμπόνια θεωρείται σκληρόκαρδος, που σίγουρα δεν είναι Αρετή. Μόνο στο κέντρο βρίσκουμε την Αρετή της συμπόνιας. Το ίδιο ισχύει και με το θάρρος – πολύ λίγο είναι δειλία, ενώ πολύ είναι ανοησία.  Μόνο στο κέντρο το θάρρος είναι Αρετή. Εξαιτίας αυτής της οπτικής, πολλοί Κορρελλιανοί απορρίπτουμε την ιδέα του «Καλού και του Κακού» ως αντίθετα, καθώς πιστεύουμε πως το Καλό είναι στην μέση και ποτέ στα άκρα.

Οι Κορρελλιανοί πιστεύουμε πως ο κόσμος έχει περάσει από πολλές Εποχές, οι οποίες χρωματίζονται από διαφορετικές ενέργειες. Πιστεύουμε πως αυτήν την στιγμή είμαστε στην αρχή της Εποχής του Υδροχόου, κατά την οποία περιμένουμε να δούμε μια εξάπλωση της συνειδητότητας και αυξανόμενη έκφραση των δυνάμεων, των ανωτέρων δυνάμεων, της Ψυχής στον υλικό κόσμο.  Πιστεύουμε πως τελικά, στο απώτερο μέλλον, κάθε δύναμη του Πνεύματος θα ενσαρκωθεί στο φυσικό πεδίο.  Οι Κορρελλιανοί πιστεύουμε πως  ο κόσμος είναι σε ένα συνεχές στάδιο πνευματικής και υλικής εξέλιξης και πως το μέλλον θα είναι πάντα καλύτερο από το παρελθόν.  Πιστεύουμε ότι ο ρόλος του πνευματικού ανθρώπου δεν είναι μονάχα να καλυτερέψει τον εαυτό του μα και τον ίδιο τον κόσμο και πως ο ρόλος κάθε πνευματικής οργάνωσης δεν είναι μόνο να μεταφέρει γνώση, αλλά να αυξάνει και να διευρύνει τις γνώσεις.  Δεν είναι ποτέ αρκετό για εμάς, να αφήνουμε τον κόσμο τόσο καλό όσο τον βρήκαμε – πρέπει πάντα να προσπαθούμε να τον αφήνουμε καλύτερο από ότι ήταν.