Ο Παγανισμός ως θρησκεία, έχει λανθασμένα ταυτιστεί με τον Σατανισμό. Κάθε άλλο παρά «σατανική» είναι· και το πώς σχετίστηκε με τον Σατανά, τον οποίο δεν αναγνωρίζει άλλωστε, παραμένει ακόμη άγνωστο.
Η λέξη «Παγανισμός» προέρχεται από τη λατινική λέξη «paganus», που σημαίνει «άνθρωπος της υπαίθρου». Στην αρχαία Ρώμη χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη για όσους ζούσαν έξω από τη Ρώμη ‒στην επαρχία‒ και, αργότερα, όταν άρχισε να ανθίζει ο Χριστιανισμός, τη χρησιμοποιούσαν γι’ αυτούς που εξακολουθούσαν να πιστεύουν στους Aρχαίους Θεούς.
→ Αποσκοπούν στην απόλυτη εναρμόνιση με τη Μητέρα Φύση.
→ Δεν υπάρχουν ναοί· ναός είναι η ίδια η Φύση.
→ Δεν υπάρχει συγκεκριμένο δόγμα, πέραν της αντίληψης ότι το Θείο δεν είναι κάτι ξέχωρο από εμάς, αλλά είμαστε κομμάτι Του και είναι κομμάτι μας. Αυτό, ασφαλώς, δεν ισχύει μόνο για τους ανθρώπους, αλλά για τα πάντα ‒ είτε έμψυχα είτε άψυχα. Επομένως, τα πάντα είναι ιερά και άξια σεβασμού.
→ Χωρίς να υπάρχει δόγμα, είναι λογικό να μην υπάρχει και προσηλυτισμός. Οι Παγανιστές όχι μόνο δεν θα προσηλυτίσουν ποτέ κανέναν, αλλά απεχθάνονται και όσους το κάνουν. Η φύση της θρησκείας είναι τέτοια που αγκαλιάζει όλες τις θεοφιλοσοφίες ως εξίσου σεβαστές.
→ Δεν υπάρχουν πνευματικοί ηγέτες. Η επαφή του πιστού με το Θείο και η καθοδήγησή του από Αυτό είναι άμεση ‒ χωρίς «μεσολαβητές».
→ Όποιες κι αν είναι οι θεϊκές μορφές που αντιλαμβάνεται ο καθένας, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε καλόβουλες ούτε κακόβουλες. Ο Παγανισμός ως Θρησκεία αντιλαμβάνεται το κακό και το καλό όπως τις δύο πλευρές του ίδιου «νομίσματος» που χαρακτηρίζει τα πάντα. Δεν υπάρχει, δηλαδή, απόλυτο κακό· όπως δεν υπάρχει και απόλυτο καλό. Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Θεότητες ‒οι εκφάνσεις δηλαδή του Θείου‒ δεν μπορούν να διαχωριστούν σε καλόβουλες και κακόβουλες, αλλά στην ένωση και των δύο.
Ο Παγανισμός ως Θρησκεία χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τον Πανθεϊσμό και τον Πολυθεϊσμό. Δεν είναι εύκολο να τραβήξουμε μία σαφή γραμμή, διαχωρίζοντας τα «πιστεύω» του Πανθεϊσμού από αυτά του Πολυθεϊσμού και μερικές παγανιστικές θρησκείες εμπλέκουν και τους δύο, κάνοντας τον διαχωρισμό αυτόν ακόμη πιο δύσκολο.
Προσπαθώντας, πάντως, να διαχωρίσουμε τις ορολογίες αυτές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η βασική διαφορά είναι: για τον μεν Πανθεϊσμό, η έκφραση του Θείου συντελείται μέσα από τα πάντα με απόλυτη απουσία Θεοτήτων· για τον δε Πολυθεϊσμό, η έκφραση του Θείου συντελείται αφενός μεν μέσα από τα πάντα, αφετέρου δε με Θεότητες.
Ο Πανθεϊσμός προέρχεται από τις λέξεις «παν» και «Θεός». Και οι δύο μαζί, εννοούν ότι «τα πάντα είναι Θεός». Ο Πανθεϊσμός χαρακτηρίζεται από την τέλεια απουσία δόγματος. Γι’αυτό, η αναφορά στο Θείο γίνεται ως το Όλον, το Ένα, το Αθάνατο, το Υπάρχον ‒ ή, απλά, Φύση. Αυτό το «Ένα» δεν έχει όνομα, γένος, ανθρώπινα χαρακτηριστικά, μορφή και, γενικά, δεν μπορεί να κατανοηθεί με το Πνεύμα, παρά μόνο με την Ψυχή. Είναι αυτό που κινεί τα πάντα και που κινείται από αυτά, αυτό που βρίσκεται μέσα αλλά και γύρω από τα πάντα. Είναι αυτό που δημιούργησε τα πάντα και δημιουργήθηκε από αυτά, αυτό που επηρεάζει τα πάντα και επηρεάζεται από τα πάντα.
Δύσκολη έννοια για να τη συλλάβει ο ανθρώπινος νους· γι’ αυτό και έρχεται ο Πολυθεϊσμός να την απλοποιήσει κάπως. Σκοπό αυτού, να γίνει πιο κατανοητή αλλά και για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη ανάγκη της προσευχής.
Ο Πολυθεϊσμός έχει κάποιο δογματικό προσανατολισμό, ο οποίος, εντούτοις, είναι πολύ γενικός και καθόλου ειδικός. Οι Πολυθεϊστές πιστεύουν σε περισσότερες από μία Θεότητες, οι οποίες όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαιρέσεις του Θείου. Δηλαδή, όλες μαζί και ‒συγχρόνως‒ με όλα τα έμψυχα και τα άψυχα, δημιουργούν το Ένα, το Όλον, το Αθάνατο, το Υπάρχον. Οι Θεότητες, λοιπόν, αυτές καλύπτουν την ανθρώπινη ανάγκη να συλλαμβάνουμε μία μορφή, ένα όνομα, ένα χαρακτηριστικό ‒κάτι το οποίο ο Πανθεϊσμός αδυνατεί να προσφέρει‒, και μπορούν να χαρακτηριστούν ως «μεσάζοντες».
Με άλλα λόγια, φανταστείτε το Θείο σαν ένα τεράστιο δένδρο με χιλιάδες κλαδιά και δισεκατομμύρια φύλλα: ο κορμός αντιπροσωπεύει την «καρδιά» Του ‒το κέντρο Του‒, κάθε κλαδί αντιπροσωπεύει μία Θεότητα, κάθε φύλλο έναν άνθρωπο, ένα ζώο, ένα αντικείμενο, και όλα μαζί δημιουργούν αυτό το δένδρο.
Το σε ποιο «κλαδί» βρίσκεσαι, δεν έχει απολύτως καμμία σημασία, μιας και όλα αποτελούν προεκτάσεις του «κορμού»· αλλά εσύ, ως «φυλλαράκι», δεν μπορείς να δεις τον κορμό, παρά μόνο μερικά από τα κλαδιά, οπότε: σε αυτά απευθύνεσαι, προκειμένου να επικοινωνήσεις με τον κορμό…
Θέλετε να εξερευνήσετε εκτενέστερα την ιδέα του Παγανισμού και της Wicca; Επικοινωνήστε μαζί μας.
